Vanochtend staat de bovenbuurjongen voor de deur. Op slippers. Zijn douche staat onder stroom. “Ik voelde spanning net toen ik ging douchen.” In zijn hand zo’n schroevendraaier die je in een stopcontact kan duwen om te testen of er stroom op staat. “Kan ik hier even kijken of dat bij jullie ook zo is?”
Niets aan de hand, zo blijkt. Hij kijkt me achterdochtig aan. “Jullie hebben toch niet met elektriciteit zitten knutselen he?” Dat heb ik niet, maar het discolicht op het toilet staat nog wel aan. Hij ziet het gelukkig niet, want het zou zijn argwaan vast aanwakkeren.
Dat het licht nog aan staat, is het gevolg van de bewegingssensor die niet meer werkt. Deze had ik namelijk geïnstalleerd omdat ik altijd vergeet het wc-licht uit te doen. Er hangen nu twee losse draden. Niets aan de hand.
Soep
Ik heb vandaag soep gemaakt. En dat terwijl ik normaal al gestrest raak als er bij een recept staat ‘zelf maken’ of ‘zelf toevoegen’. Ik ben meer van de recepten die zeggen ‘pizza Margharita, € 7,50’.
Maar omdat een recept van een topchef verbeteren nog op mijn briefbucketlist staat, is het tijd voor een middag in de keuken. Een recept uit het weekendblad van Trouw die we twee weken gratis hebben. ‘Koken zonder pakjes en zakjes’, een recept van Karin Luiten. Klinkt makkelijk. Helaas staan er wel ingrediënten bij.
Kliekjes
Sommige mensen redden zich nog prima met de restjes uit de keukenkastjes als ze een keer vergeten zijn boodschappen te doen, maar bij mij werkt dat niet zo. De laatste keer dat ik dat probeerde eindigde ik met een bord volkorenpasta en tomatenketchup op schoot. Geen pretje.
Als ik een recept volg, dan moet ik dus altijd élk ingrediënt nog kopen. ‘Deze heb je vast nog wel in huis’, staat er vaak. Ik heb dat dus niet. ’s Middags sta ik met een plant koriander, zakje limoenen, groentebouillon, olijfolie en vier verschillende potjes met kruiden aan de kassa. Twintig euro. Simpel en goedkoop zelfgemaakt soepje.
Botte messen
Dan begint de ellende. Uien snipperen. Zodra ik een ui doorsnijd, vallen de schillen ervanaf. Sommige glijden irritant onder het botte mesje door. Ik besluit de uien in de blender te gooien, maar dat werkt niet goed. Ze blijven gewoon op de messenbladen liggen.
Snijd de wortels in stukjes. De stukken wortel schieten onder het mes vandaan de keuken door. De kokosmelk gaat bijna helemaal goed. Het blijkt geen melk te zijn, maar een soort zachte substantie. Als ik het grootste gedeelte in de pan heb gegooid, blijkt er in het blik een soort ondergrondse kokoswaterput te zitten. Ik heb nergens gelezen dat ik moest roeren.
Mijn zusje kijkt in de wokpan. Brokken wortel, schillen ui en onregelmatig gesneden stukken knoflook. Een bijna geheel intacte teen en een die grove kneuzingen heeft. ‘Verhit een scheutje olie in een soeppan met dikke bodem’, leest ze voor. Soeppan? Ik had alleen dikke bodem gelezen. De bodem van de soeppan die ik vind, voldoet ook niet echt aan de vereiste omschrijving. Normaal gebruik ik deze pan om pasta af te gieten.
De wondertandenborstel
Nadat de soep twintig minuten heeft gesudderd met een andere pan als deksel, lees ik dat ik de soep mag pureren.
In het keukenkastje vind ik een soort opgevoerde elektrische tandenborstel die ik in de soep steek. Ik kies voor optie twee. Een vlaag hete kerriesoep spat tegen de muur aan, maar als ik het ding vervolgens diep in de soep steek, gaat het goed. De grove stukken wortel, ui en knoflook verdwijnen. Er is opeens soep. Dat snijden was helemaal niet nodig.
Ik heb ook een paprika gekocht, omdat ik het recept natuurlijk moet verbeteren. Die ben ik in alle hectiek vergeten. Toch heb ik wel een suggestie voor de verbetering van een recept. Hieronder mijn brief aan de topchef die kookt zonder pakjes. Ik kook voortaan zonder messen, maar mét een staafmixer.
Geachte mevrouw Luiten,
Ik heb vandaag uw soep gemaakt. Het is zondag, ik heb wat langer uitgeslapen omdat ik gisteren foto’s heb gemaakt van een band, het regent buiten, de herfst heeft zijn beste tijd alweer gehad en ik ben momenteel niet bezig met een serie op Netflix. Dan ga je koken.
Het is aardig gelukt, alleen ik denk dat ik te weinig kerriepoeder heb gebruikt, want het smaakte naar linzensoep.
Ik heb wel een kleine aanbeveling voor uw recept. U schrijft in het begin van uw recept dat de uien gesnipperd moeten worden en wortels in stukjes gesneden, maar dat is een ramp. Vooral als je – zoals ik – over messen beschikt die zo bot zijn dat ze zelfs met gesmolten boter moeite hebben.
Totdat aan het einde van het recept bleek, dat ik met een staafmixer de soep zomaar helemaal glad kreeg. Dat snijden in het begin is helemaal niet nodig.
Mijn vraag is echter als volgt: kunt u een keer een recept maken waarbij ik niet al teveel hoef te snijden en waarbij ik de staafmixer lekker veel kan gebruiken?
Hartelijk dank voor de heerlijke soep!
Update. E-mail van mevrouw Luiten: ze adviseert een goed mes.