Ik ga een jaar zonder internet, telefoon en water leven

Nee natuurlijk niet. Dat is onmogelijk. Je klikt ook echt op alles. Als je zoiets hebt van rot op met je clickbait ik voel me bedrogen, dan maak je je echt te druk om niets. Doe daar vandaag nog wat aan en stuur een kaartje naar de doodzieke Sabine. Schrijf haar wel iets liefs.

Schrijven is ook wat ik ook ga doen. De rest van mijn leven. Ik ga het namelijk anders doen. Naja, niet anders maar wel zonder een enorme backpack van ellende, zelfverwijt, schaamte en geklaag op mijn rug.

Ik heb net een rondje door het donker hardgelopen en het voelde als een bevrijding. Ik kwam een bankje tegen en ging er op zitten.

Dat was een hoogtepunt in de afgelopen drie jaar. De eerste keer in lange tijd dat ik ergens stop, zonder opgejaagd te zijn. Ik kijk naar de universiteitsgebouwen in de verte. Niet mijn kopje koffie, die dingen. Ik heb er lang in lopen roeren, maar het blijft naar de sloot smaken.

Ik kijk naar zwarte vogels, een oude bunker die langzaam in het duister verdwijnt en naar water dat de wenkbrauwen aan de oever optrekt. De afgelopen drie jaar liet ik bankjes liever staan. Geen tijd om erop te gaan zitten.

Ik werd achtervolgd door mijn scriptie en die heb ik vandaag gewoon uitgezwaaid. Zo makkelijk was het. Ik krijg geen felicitaties en in de afgelopen drie jaar betaalde ik meer dan 5000 euro om dagelijks als een verloren konijn wakker te worden, maar het was het waard.

Afstudeerberichten op Facebook krijgen altijd een recordhoeveelheid likes. Omdat het oprecht een geweldige prestatie is als je een diploma in handen hebt. Dit bericht is ook zoiets, alleen dan zonder diploma en zonder een record aantal likes (maar als er iemand een kaartje op de post doet naar Sabine, dan is dit bericht in ieder geval wel geslaagd).

Opgeven is niet iets op trots op te zijn, maar ik zie vandaag als een overwinning. Je kunt beter als een held in de arena sterven, dan langzaam wegkwijnen als een laffe haas.

Nu is dat natuurlijk een verkeerde vergelijking, want je kunt beter als gladiator in de arena winnen en je daarna settelen in een schone wijk. En wat ik doe, zullen mensen zien als je verstoppen in de catacomben. Maar ik ga vandaag de vlag dan ook niet uithangen.

Ik voel me eigenlijk meer een bruin brood dat zich lang sterk hield, langzaam toch een beetje wit begon uit te slaan en uiteindelijk opgerold op het aanrecht lag als groen propje schimmel.

“Zet hem op, je kan het.”

“Maak niet dezelfde fout als ik. Doe het gewoon.”

Maar schimmel wordt geen vers brood. Al was de ondersteuning natuurlijk wel van grote waarde. En ik voel me schuldig, omdat iedereen zo hielp.

Vorige week zat ik in een boswachtershuisje in Dorst en stortte ik mijn twijfels uit over mijn tantes. Die schreven meteen een strakke planning. Voor de literatuurlijst. De literatuurlijst. Ik had er een paar dagen voor. Maar er kwam iets tussen. Een fotosessie, een bewonersbijeenkomst. Kun je nagaan wat er in de afgelopen jaren allemaal tussenkwam. Ik kon steeds minder van allemaal genieten.

Toen ik laatst met Constantinopel op een terras zat, kwam het keerpunt in zicht. Nee, dat is niet waar, maar het was zo grappig dat ik het nog even moet vertellen. We bestelden allebei een smoothie die ijskoud was en dik. Alsof ze uit de vriezer van een vriesvak kwamen.

“Kom, we gaan proberen een brainfreeze te krijgen,” stelde hij voor. Daar zaten we als bezetenen tussen keurige dagjesmensen op een hip terras keihard aan die rietjes te lurken. Hij al snel kirrend van de noordpool in het hoofd, ik helaas zonder succes. Ik probeerde met alle macht zoveel mogelijk bevroren fruit met hoge snelheid langs mijn gehemelte te laten gaan, maar er gebeurde niets.

Na mijn hart, bleken nu ook mijn hersenen al in de ijskast te staan.  “Is alles naar wens?”, vroeg iemand van de bediening. “Het was heerlijk.” Constantinopel ontdooide in een goede zon. Ik zat ijzig in de schaduw.

Er staat morgen echt niet meteen een glimmende baguette in een mand op tafel, maar ik ga keihard werken en er op een af andere manier iets van maken. Wat ben ik? Zonder diploma ben ik niets, dacht ik eigenlijk. Ik kocht nieuwe schoenen, maar wat erin stond, vond ik waardeloos.

Maar ik denk dat ik wel iets kan worden. Wat dat is, dat gaan we zien. Ik denk dat ik blijf schrijven om mensen te laten lachen en foto’s maak waarmee ik wil laten zien dat mensen mooi zijn.

Mijn plannen. Op een bankje verdwijnen in het donker, op een oude bunker klimmen, een sterrenkijker kopen, brieven schrijven aan onbekende buitenlandse staatshoofden, een duurzame doucheproductlijn ontwerpen en iemand kussen (dat is al meer dan een jaar geleden).

Ik ga dan niet een jaar zonder internet, telefoon en water leven, maar ik ga er wel weer van genieten.

Schrijf een kaartje aan Sabine.

David

Meer