david – (de) (m) [1988] leest het woordenboek om de zin van het leven te vinden [dãwīdh, betekenis onduidelijk, misschien ‘geliefde’ of ‘oom van vaders kant’] (bijb.), de herdersknaap die Goliath doodde met een steenworp en later koning van het Israëlistische volk werd

Geen recensie van Woody Allen, maar wel Tindergedichtjes (4)

Verlost van aan-! En aangekomen bij Aap. Op 9 mei ben ik begonnen met het lezen van de Dikke van Dale uit 1999. Helemaal. Van a tot z. Dat lijkt een onbegonnen missie; en dat is het ook. Saai is het zeker niet.

Wel zwaar, ik sleepte het massieve woordenboek vorig weekend mee naar Zwolle. Eerst naar een bruiloft en de volgende dag naar een kopje koffie bij een stadsstrand (waar we na vijf minuten werden overvallen door een hoosbui).
zwolle strandtent

Lezen in Rhijnauwen

Op de warmste dag van mei zat hij in mijn tas, tegen een plakkerige rug. ’s Middags lag ik in een volle zon in het gras. Een paar mensen keken verbaasd naar het dikke boek dat voor me lag. Dertig graden en een oneindig woordenboek. Genieten.

Filmrecensie

De Dikke van Dale raadde tijdens mijn vorige leessessie de film Sweet and Lowdown van Woody Allen aan. En die keek ik dan ook. Het eerste plan was om er dan meteen een recensie van te schrijven, maar terwijl ik aan het stoeien was met de juiste bewoordingen, besefte ik dat er weinig afhangt van een recensie over een film die in 1999 verscheen.

Emmet Ray

Sweet and Lowdown draait om Emmet Ray. De op een na beste gitarist ter wereld (hij moet alleen Django Reinhardt boven zich dulden). Hij wordt verliefd op een stomme vrouw (als in: ze kan niet praten) en er gaat nogal wat mis omdat hij met een been op het criminele pad staat.

Om eerlijk te zijn, kon de film me niet echt boeien. Als ik na een paar minuten mijn telefoon erbij pak, weet ik dat het niet meer goed gaat komen. Dat heb je bij sommige Netflixseries ook: als het je na dertig seconden nog niet bij de keel heeft gegrepen, dan is het niet de moeite waard om nog verder te kijken (binnenkort ook reviews van de eerste dertig seconden van Netflixseries).

Tindergedichtjes

Dus terwijl Emmet Ray virtuoos op zijn gitaar tekeerging en ruzie kreeg met twee hoeren, opende ik Tinder en schreef ik aan de hand van profielfoto’s- en teksten een paar Tindergedichtjes.

1. Meisje op het strand

2. Kinderfoto, een Dromenvanger als ketting en een foto bij bergen en een meer

Maar haar reactie was beter dan mijn gedicht

3. De zwarte hoed

4. Tomaatjes op het balkon

Die tomaatjes waren er volgens haar overigens wel echt, er kwamen al bloemetjes aan.

Oja, de film van Woody Allen. Ga hem vooral kijken als je van muziek houdt.

Bladzijde 36 t/m 38 in het gras bij Rhijnauwen

De laatste tijd kom ik overal aanzeulen: moeizaam naderen met iets zwaars. Grote kans dat er rugproblematiek in het verschiet ligt, nu ik dagelijks een gewichtig blok bladzijden op mijn rug vervoer. Ik werd zelfs al herkend door een meisje op straat als de jongen die De Van Dale leest. Aanzien doet gedenken.

Nee dat is niet waar, maar ik wilde nog even een mooi gezegde aanstippen. Ik heb me er – bij de laatste pagina’s over -aan – gemakkelijk van afgemaakt, maar het vervolg vanaf aap verdient een nieuwe blog. Allemaal geweldige dingen komen aanwaaien. Zo las ik over aardappelbier, bezocht ik meteen een paar boerderijen op zoek naar aardappelen en kocht ik een fles rauwe melk.

Je zou zo in een gezellig bunkertje willen wonen

Aardappelbier

Vandaag bracht ik een bezoekje aan restaurant Instock op de Vleutenseweg in Lombok en kocht er Aardappelbier. Ze waren zelf nogal verbaasd dat er een verwijzing naar stond in de Dikke van Dale uit 1999 (mislukte zin, maar ik moet werken dus als je een betere hebt, laat even weten). Maar daarover later meer.

De wolf ruit wel van baard, maar niet van aard.

© david 1988