david – (de) (m) [1988] leest het woordenboek om de zin van het leven te vinden [dãwīdh, betekenis onduidelijk, misschien ‘geliefde’ of ‘oom van vaders kant’] (bijb.), de herdersknaap die Goliath doodde met een steenworp en later koning van het Israëlistische volk werd

Amantes amentes, O, Londen (19)

Amantes Amentes. Het is 7 augustus, 11.04 uur en ik zit in een hippe koffietent in Londen. Ze hebben haver voor in de koffie, of oat, of soja en op geroosterd brood ligt veelal avocado besproeit met hippe dressings.

Je kunt een grote aversie hebben tegen hipsterhotspots (ik kreeg het laatst aan de tak met mijn verliefde omdat ik weigerde mee te gaan naar een plek die SLA heette voor avondeten), maar de laatste tijd krijg ik het idee dat het er best goed toeven is.

SLA werd het dus niet, we eindigden na een beetje doordrammen van mijn kant met een bakje smakeloze afhaalnoodles voor de neuzen. Ik mijn zin, zij vond het prima. Een uur later liepen we per ongeluk langs SLA. Dat zag er eerlijkheidshalve toch beter uit dat het ongezellige hoekje waar we net noodles aten.

Dat heb ik vaak, ongefundeerde haat tegen bijvoorbeeld sla (en yoghurt ook). De yoghurtbarn. Een hele winkel met allerlei soorten yoghurt? Yoghurt is zure zuivel, dat vroeger voor straf na het eten aangeboden werd als er geen chille vla was. Ik kan niet geloven dat een hele winkelketen succes boekt met yoghurt.

Nu is het probleem niet zozeer dat ik weiger om een yoghurtwinkel binnen te gaan, maar dat ik liever als een klein kind naar de McDonalds ren om daar als een soort statement tegen de yoghurtwinkel een groenteburger te bestellen en er vervolgens niet van geniet (omdat ze niet te vreten zijn en de McDonalds de laatste plek is waar je je als vegetariër moet vertonen).

Afgelopen weekend zat ik in Londen ook met dat hoofd in een fantastisch Vietnamees restaurant, en daar dacht ik aan toen we op de terugweg op het vliegveld mislukte patat aten (die ik er ook met die blik had doorgedrukt). Zij had eerder voorzichtig naar broodjes met verse tomaat en mozzarella gewezen, maar ik stond erop: patat.

Feit is dat ik nooit eerder echt buiten aardappelen dacht en ik nu van haar lievelingsgerecht houd uit de Thaise keuken, dat ze zelf eigenlijk ook van patat houdt, maar dat er betere opties zijn in een week en dat wat ze kookt in geen restaurant te koop is. Ik zou een winkelketen van haar willen oprichten. Als yoghurtwinkels succesvol zijn, dan kan zij met haar gerechten president van de Verenigde Staten worden.

Want daar zit het probleem waar ik al de hele tijd naartoe wil. Ik ben soms lastig, maar de zittende president in de VS is nog veel lastiger.

In Londen bezochten we Tate Modern, het nationale museum voor internationale moderne kunst. Picasso, Monet, ze waren er allemaal, maar haar hand voelde daar als het grootste werk van deze tijd. We picknickten in de weg van vele voeten op een uitkijkpunt, struinden door vintagewinkels, indoor foodmarkten (wel ontzettende gezellige – al doet de naam anders vermoeden), en dronken koffie in die hippe ruimten op oude stoelen.

tate londen

Daar stond ze. Daar liep ze. Kunst is het antwoord, dacht ik. Op nucleaire dreigementen.

Ik merk dat ik de wereld steeds meer met een korrel zout begin te nemen. Waar haal je ambitie vandaan als de grote leiders praten met raketten?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij word in winkels met sla en avocado.

Het enige antwoord dat ik heb op deze ridicule tijd is het vastpakken van haar hand, want als iedereen zijn verstand lijkt kwijt te zijn, dan ik ook. Kunst.

‘Amantes amentes: verliefden zijn hun verstand kwijt, een verliefde is een dwaas (spreuk vgl. Terentius, ‘Andria’ 218; Plautus, ‘Mercator’, Prol. 81)’

Bladzijde 183, Dikke van Dale in CREAM, Londen.

Nachten in een woordenboek (17)

Omdat ik overdag werk, duik ik voortaan ’s nachts in het woordenboek. Nu zullen mijn teksten daar waarschijnlijk niet veel beter van worden, maar de

© david 1988