david – (de) (m) [1988] leest het woordenboek om de zin van het leven te vinden [dãwīdh, betekenis onduidelijk, misschien ‘geliefde’ of ‘oom van vaders kant’] (bijb.), de herdersknaap die Goliath doodde met een steenworp en later koning van het Israëlistische volk werd

Fietsers batteren en een slaapverwekkend vervolg van de B (34)

De straat is bezaaid met omgevallen fietsen. Kerstbomen opgestapeld tussen hekken. Gevangengezet voordat ze worden vernietigd door vuur. Nat karton van vuurwerk kruipt tegen de stoepranden aan. Fietsers batteren.1 Het lijkt alsof de wind van begin januari alle overgebleven kerstverlichting in een keer probeert uit te blazen.

Een paar kinderen laten zich van een kunstwerk in het centrum van Utrecht blazen en glijden van het ding af. Vrouwen grijpen naar het haar, maar het modelleren is vechten tegen de bierkaai. De lampjes die tussen gevels hangen en ‘Stadhuiskwartier’ schrijven, schommelen vervaarlijk. December heeft altijd twee maanden nodig om te beginnen, maar is binnen een dag vergeten.

Ik blader vaak terug in De Dikke Van Dale en op elke pagina vind ik wel een of meer markeringen, maar op bladzijde 300 en 301 ontbraken deze. “Volgens mij heb ik dit stuk helemaal niet gelezen”, zei ik tegen mijn verliefde. “Ben je het verhaal nu kwijt?”, vroeg ze.

Volgens mij

Het is eigenlijk een apart verwoorde constatering: ‘volgens mij heb ik dit niet gelezen’. Je noemt jezelf in eerste instantie als bron, terwijl dat nogal wiedes is. Je bedoelt te zeggen: ‘ik twijfel ergens aan’ en het is overbodig te zeggen dat jij diegene bent die daaraan twijfelt. ‘Ik denk dat ik dit stuk helemaal niet heb gelezen’, is wat je hoort te zeggen, maar terwijl ik die zin schrijf, merk ik dat ik bijna weer aangeef dat ik het ‘volgens mij’ niet heb gelezen.

“Ben je het verhaal kwijt?”

Ik was het verhaal inderdaad een beetje kwijt, kwam een paar prachtige woorden en uitdrukkingen tegen, maar niet de zin van het leven. Dat was meteen ook leerzaam, want de zin van het leven manifesteert zich niet zomaar; het is geen slagend script, maar een zoektocht. Dat helpt wel. Ik hoef geen antwoord te formuleren uit de woorden die ik lees in het woordenboek, want ik stel niet de vraag of ik de zin van het leven ga vinden, enkel hoe ik deze uit alle woorden kan formuleren.

Het is een beetje arrogant om te bedenken dat je de zin van het leven al bij de letter B tegenkomt, maar kom op: een klein teken, een splintertje zin was op zijn plek geweest en had ik omarmd als een goede vriend die net een benefietwedstrijd uitfietst.

Ik kan het nog even over afgelopen maand hebben, maar niet te lang. Over een half uur steek ik de Van Dale uit het raam van de openbare bibliotheek en laat ik de wind de slaapverwekkende woorden van december meevoeren. Verder met de B.

Bedsermoen

De Dikke Van Dale meebrengen naar bed was een verkeerde keuze. Rijen woorden en de omschrijvingen lezen, vergt concentratie en in combinatie met een warme deken, wordt dat slaapverwekkend. Zeker als de woorden zélf ook over bedsituaties gaan. Fanatieke dromen liggen op de loer je te bespringen en de laatste uren van de dag te stelen.

Van bedwantsen ging ik woelen en om bedwateren te voorkomen, ging ik voortijdig en vaak naar het toilet. Niemand wil tijdens de slaap onwillekeurig urine lozen in bed. Lozen klinkt alsof het in het geniep gebeurt. Als een oude lekkende olietanker voor de kust.

Ik lag daarom in december vaak vroeg achter de batterij.2 Als ik weer eens klaagde over het gebrek aan inspiratie, leverde dat een (terechte) bedsermoen3 op van mijn vriendin. Een bedsermoen is een vermaning of terechtwijzing van een vrouw aan haar man, terwijl zij in bed liggen. Een bedsermoen wordt ook wel gordijnpreek genoemd en die kun je ook verwachten als je koude voeten meeneemt naar bed.

Deugden-spoor; in de on-deughden des werelts aff-gebeeldt

Voor een vrijgezel zijn koude voeten in bed zelden een probleem, het wordt pas vervelend als er nog een paar ligt. Ik word er nogal eens op aangesproken, want ik draag nooit bedsokken4. Om bedvrienden te blijven, is het slim je skipiste aan het voeteneind te verplaatsen naar warmer gelegen gebieden.

Beeldgedicht

Op 29 november lees ik rond 08.00 uur in de trein naar Den Haag over het beeldgedicht5 en daarmee ga ik deze week (misschien) aan de slag. Om een woordenboek goed te lezen, mag je het beschrijven ervan af en toe neerleggen en de huurbaas met bedstro betalen6.

Hopelijk is dit stukje niet verworden tot een kitscherige beeldenkraam7.

Een half uur later passeer ik Gouda. Beeldwoordenboek, lees ik in de Van Dale. Gemarkeerd. ‘Beter die kunnen lezen’, heb ik er volgens mij boven geschreven.

© david 1988