Op de fiets richting kantoor luister ik sinds een week naar obscure cold wave. Volgens de Van Dale een koele, afstandelijke muziekstijl in de periode 1975-1980 en nu dus ook een beetje in de periode 08.45 – 09.00.
Tussen alle fietsers voel ik me allesbehalve afstandelijk, maar de muziek is best goed. Een combinatie van darkwave, gothic rock en postpunk (of gewoon punk plus een goedkope synthesizer). Jammer dat ze afstandelijkheid maar 5 jaar volhielden.
De C is een beetje een lastig hoofdstuk en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Weinig aanknopingspunten over de zin van het leven, terwijl het vinden van inspiratie toch niet zo moeilijk hoeft te zijn. Misschien ben ik verblind door de grote hoeveelheid woorden. Caligare in sole1. Of moet ik meer tussen de regels gaan lezen, in plaats van me op te stellen als een hongerige citatenjager2.
The Roman Empire
C-woorden komen vaak uit het Latijn of hebben een Romeinse herkomst, maar dat kan ook te maken hebben met mijn selectieve blik – sinds ik de serie The Roman Empire volg. Ik herkende de concubine3 van keizer Commodus (het woord bedoel ik), het Colosseum en het cocufiëren4 van de echtgenotes met circes5.
Inmiddels heb ik bladzijde 620 omgeslagen en het einde van de C is al in zicht. Het meest inspirerende dat ik tegenkwam was de beschrijving bij chocoladedrank: ’s morgens drink ik chocolade; een kop chocola’ en dat heb ik met veel plezier gedaan. Bij het woord ‘codeboodschap’ hoopte ik op een voorbeeld van een échte code, die ik vervolgens zou kraken, maar er staat alleen:
gecodeerde boodschap (6)
Die 6 daar is toch geheimzinnig, maar ik mis een volgend aanknopingspunt. En zo schoot ik gisteravond uit frustratie over de letter C in een Franse colère6. Daarna heb ik tegen alle regels in alvast een blik geworpen op de volgende letter en daar las ik in een oogopslag: ‘geen woorden, maar daden’. Daar houd ik me de laatste vijftig pagina’s aan vast.
Cold wave is precies wat ik nu nodig heb.