We zijn alweer bijna in 2017 beland en daarom volgt hieronder mijn overzicht van december. Over een barre fietsvakantie van een weekend, de burgemeester die toch geen koffie met me wil drinken, over Berlijn, waarom het Bucketbriefproject een maand undercover ging en over het geluk dat ik had.
Als je het succes van een jaar meet aan het aantal kerstpakketten dat je hebt gekregen, dan was 2016 voor mij een bijzonder goed jaar. Ik kreeg er twee. Als je het succes van een jaar meet aan het aantal mensen dat we verloren, dan was 2016 een bijzonder slecht jaar.
Daavid.nl
Eigenlijk had dit verhaal ook onderverdeeld moeten worden in verschillende blogs, structuur en meer samenhang. Maar helaas, dat komt vanaf 2017 weer. Ook heb ik mijn alter-ego Daavid om zeep geholpen en heb ik nieuwe pennen. Alhoewel, Daavid is eerder ziek, want het domein staat volgens de provider ‘in quarantaine’ en het kost 50 euro (exclusief btw) om hem terug te halen, maar daarover later meer.
Nu heet mijn blog dus Sure thing met een subtiele verwijzing naar mijn achternaam, maar ik had het net zo goed Karnemelk en inkt kunnen noemen. Dat was – nu ik er over nadenk – eigenlijk leuker geweest. Maar verandering is nooit slecht. Sterker nog:
Het enige constante in het leven is verandering.
Dit citaat kun je serveren met een gortdroog kaakje. Ik haat het cliché, maar het is wel waar.
Dit verhaal over december is een soort hindernisbaan
Ik heb van deze tekst een soort hindernisbaan gemaakt, omdat mensen kennelijk houden van een uitdaging en er gelukkig van worden. Dat las ik vandaag in mijn kerstcadeau: ‘Het Happiness Project‘.
Ik heb daarom het slot van deze tekst met de hand geschreven. Mocht je dus tot daar komen, dan kan het prima zijn dat je mijn blog taalkundig ondermaats vond en saai – maar er toch een goed gevoel aan overhoudt, omdat je zelfs met moeite op je telefoonscherm mijn krabbels hebt gelezen en het einde van meer dan 2000 woorden gehaald. Ik hoop dat deze tactiek werkt. Ik heb ook gewoon veel te vertellen dus ik breek weer de regels van de leesbare internettekst.
Ik ga eerst even terugkomen op mijn laatste blog en het vervolg van het Bucketbriefproject, want ik heb in de tussentijd nog een aantal brieven verstuurd.
Goed, laat ik gewoon bij het begin starten. Laat ik de hordes niet te onmogelijk neerzetten. Succes!
Horde 1. Het vervolg van het Bucketbriefproject
Ik schreef in mijn vorige blog over een actrice die nogal indruk maakte en dat wilde ik haar even vertellen. Dus ik stuurde haar vorige maand een berichtje via Instagram, met de vraag of ik via haar management een brief kon sturen, maar die werd – natuurlijk – niet gelezen. Ik liep al eerder tegen dat probleem aan bij Coldplay en dan moet je toch iets anders verzinnen. Een adres was niet echt te vinden op internet, maar als ik op haar naam googelde kwam ik wel bij een half adres uit. Daar heb ik het maar mee gedaan.
Horde 2. De reactie van de burgemeester en van de afdeling die mijn brief doorstuurde aan de afdeling die gaat over het spel Risk
Mijn brief aan mevrouw Rundle heeft waarschijnlijk weinig kans van slagen. Net zoals mijn ontmoeting met de burgemeester:
Dank voor je bericht; we zijn je verzoek niet vergeten. We zijn op zoek naar een geschikt moment voor een ontmoeting. Naar ik inschat kan je volgende week uitsluitsel verwachten.
Dat uitsluitsel kwam vier weken later: de burgemeester had toch geen tijd.
Ik kreeg ook een reactie van Risk. Ik had gevraagd of ze het spelbord aan konden passen, in verband met de huidige onstabiliteit in de wereld. Dat schrijven ze altijd over de grens van Rusland en Europa (en over alle andere grenzen vaak ook). Onstabiel klinkt een beetje alsof je het oplost door er een dubbelgevouwen kartonnetje onder te schuiven, maar ik denk niet dat je daarmee de spanningen aan (of binnen) de grenzen wegneemt. Je wekt hoogstens irritatie als je met een kartonnen doos door loopgraven gaat lopen banjeren.
Beste David,
Wij hebben je brief in goede orde ontvangen en bedanken je hier hartelijk voor. Wij zijn altijd erg blij met feedback die wij van onze consumenten ontvangen.
Aan de hand hiervan kunnen wij nagaan of de spellen door ons ontwikkeld als goed en leuk bevonden worden en waar er mogelijk eventuele aanpassingen nodig zijn.
Graag willen wij je ervan verzekeren dat wij je feedback gedeeld hebben de afdeling die gaat over het spel Risk. Graag willen wij je bedanken voor het contacteren van Hasbro.
Wanneer wij je in de toekomst nogmaals van dienst kunnen zijn, dan horen wij dit graag.
Horde 3. Ik ga hier mijn gal spuwen
Nu wil ik toch graag iets zeggen over bovenstaand antwoord. Ze kunnen dit sjabloon volgens mij gebruiken voor elke vraag of opmerking. De instructie is als volgt: vul op de plek ‘het spel Risk’ het kernwoord in van de ontvangen vraag of opmerking en je kunt hem voor alles gebruiken. Probeer maar, met ‘het gebakken ei’ bijvoorbeeld.
Ik zou graag willen weten hoe de Afdeling die gaat over het spel Risk eruit ziet. Ze zijn vast allemaal in een andere kleur en bij belangrijke besluiten gooien ze met dobbelstenen. Meer waarschijnlijk is de Afdeling die gaat over het spel Risk een andere benaming voor prullenbak.
Nu merk je al dat ik in een negatieve stroom beland. Ik zit te klagen dat er niet serieus wordt ingegaan op mijn verzoek het spel Risk aan te passen en dat is natuurlijk een beetje de omgekeerde wereld. Wat verwachtte ik dan?
Teveel. En het antwoord van de afdeling die mijn brief doorstuurde aan de afdeling die gaat over het spel Risk is ook niet de boosdoener. Ze bedanken me er zelfs hartelijk voor. Prima brief. Wat dan wel?
Ik schreef al meerdere keren over de komende ontmoeting met de burgemeester, die tenslotte ook was beloofd. Ik baalde om vervolgens te schrijven dat het toch niet door zou gaan. Dom project. Daarnaast werd er niets gedaan met een interview dat hier thuis werd opgenomen en hoorde ik ook niets meer van een magazine over een stukje dat over mijn project zou worden geschreven.
Gek genoeg maakt dat je onzeker, omdat je denkt dat mensen je project eigenlijk toch niet echt leuk vinden of niet spectaculair genoeg. Terwijl het in eerste instantie niet eens gaat om deze bevestiging, maar als je op de radio komt, raak je snel verwend. Is mijn project oprechter als ik er niet mee pronk?
Om precies te zijn schreef ik er in een boze bui het volgende over:
Een project om de wereld te verbeteren met brieven is een lachertje, een domme droom, en met enkel positiviteit komen we nergens. Ik kan mezelf kwalijk nemen dat ik dacht dat ik met een paar extra likes voor een brief van de wereld een betere plek maak. Mijn zusje deed vannacht na de aanslag in Berlijn geen oog dicht, had nachtmerries en besloot vanochtend vroeg aan alle klanten koffie te serveren met hartjes in het melkschuim.
Ze is na een paar hartjes gestopt: er werd steen en been geklaagd en de hartjes er stuk voor stuk ongezien uit geroerd.
Horde 4: Berlijn
De aanslag in Berlijn was als een steek in mijn hart. Ik schreef er die nacht over – want ik kon de slaap ook niet goed vatten.
It’s half past three in the morning, and I’m wide awake. My eyes hurt, they’re dry. I’m lying between my laptop and my phone and just checked the news. People died. More people died since the last time I checked. These are the moments I wished I could put my arms around someone I love. Just to find a little bit of warmth in a pitch black night.
At this very moment there are people who’ve lost their loved ones, and they’re awake. Crying. Hearts are broken into razorsharp pieces, and they’ll be grabbing them, trying to put something from it together.
I can see light coming through my window from across the street, a neighbour maybe, who perhaps can’t find sleep or forgot to turn the lights off. It’s shining through drips of water on the glass, like cold tears. I see them because there’s light behind them.
We desperately need more light. And the only thing I could come up tonight was to leave the lights in the Christmas tree on, but I’d rather would’ve thrown the whole thing outside. Stupid lights.
There’s blood in the streets. And it hurts.
Berlin.
Het moraal is natuurlijk dat we hartjes moeten blijven maken, ook al worden ze niet gewaardeerd, maar dat kan in werkelijkheid soms enorm lastig zijn.
En op dit soort momenten merk je opeens dat je alleen bent. In december ben ik sowieso meer alleen dan normaal, maar ik ging vaker naar de sportschool en dat hielp.
Horde 4. Kamperen in december en verse melk van een Drentse koe drinken
Een paar maanden geleden ontstond het idee met J. tijdens een biertje in een café een kleine fietsvakantie te houden. In december. Nu kun je de meeste ideeën ook gewoon beter in de kroeg achterlaten, maar na enige planning stapten we afgelopen weekend daadwerkelijk op de fiets.
Ik had vooral de datum goed gepland, want ik was een uur voor vertrek nog op zoek naar een geschikte fiets. En ook naar fietskleren, een slaapzak en een matje. Die kon ik gelukkig lenen van de vriend van mijn zusje. Ik had het geluk dat hij een soort mountainbike heeft die alles kan en een slaapzak met eendendons waarin je op de noordpool nog ligt te zweten. Ik had helaas niet genoeg tijd om mijn fietsconditie in het laatste half uur op te krikken, maar ik deed nog wel even een paar rek- en strekoefeningen.
We pakten de trein naar Groningen. De eerste tien kilometer gingen naar het oosten in plaats van het zuiden. Het was koud. Zo koud dat we na twee nachten besloten in Deventer met een warme trein naar huis te gaan. Het was een mooie tocht en ik zal jullie een uitgebreid reisverslag besparen, maar twee hoogtepunten kort toelichten.
De eerste nacht sliepen we naast een restaurant waar ik gulzig een dikke pannenkoek met kaas, paprika en stroop at. Het katje van de eigenaresse keek door het raam naar binnen en ik maakte er een foto van. “Kun je die foto naar ons mailen?”, vroeg de vrouw. Wij vroegen of het mogelijk was onze tent in de tuin van het restaurant te zetten en dat was geen probleem. De foto stuurde ik op – per post natuurlijk – en via Facebook ontving ik een berichtje.
Op dag twee werden we ontzettend vriendelijk ontvangen bij een melkveebedrijf toen we hadden gevraagd om een glas melk. Als je in Drenthe bent, moet je verse melk drinken. Die melk kregen we: meerdere glazen, we werden uitgenodigd te eten en kregen een rondleiding. Mijn favoriete foto die ik maakte stuurde ik ook op per post, om de mensen te bedanken voor de gastvrijheid. En ik kreeg wederom een mooie reactie via Facebook.
Ha David! Wat leuk dat jullie een kaartje sturen samen met de foto! Jullie ook een fijne kerst gewenst namens de familie!
Ik dacht eerst dat ik bovenstaande dingen niet zou moeten delen, omdat het dan ook lijkt alsof je wil laten zien dat je goed bezig bent en dat het pas echt goed is als je niet met eer gaat strijken.
Maar toen bedacht ik me je best mag schrijven over dingen die je doet. Als mensen mogen klagen over koffie nadat een vrachtwagen op een kerstmarkt levens vernietigt en verwoest, dan mag ik schrijven over de hartjes die ze ’s ochtends hebben gemist.
Horde 5. Nog een ding over de fietsvakantie van twee dagen
We kwamen een man tegen op een verlaten camping die daar tot maart in een tent woont. Dat was confronterend. Toen ik bericht kreeg dat mijn huis werd gesloopt, dacht ik: anders ga ik toch gewoon in een tent of hostel wonen. Nu denk ik dat niet meer.
We dronken koffie bij hem en hij stookte zijn kacheltje op. Die warmte kon alleen niet op tegen de verwarming in het toiletgebouwtje. Mijn vriend J. had ’s nachts overwogen zijn matje daar in de douche te leggen en dat had hij eigenlijk ook gewoon moeten doen. Ik had die foto graag gemaakt.
Ik kan iedereen van harte afraden in december te gaan kamperen, maar als je iets wilt beleven moet je het doen. Als je niet goed tegen kou kan, dan kun je beter kiezen voor een Netflixavontuur op de bank.
Horde 6. Cadeaus
Toen ik afscheid nam van mijn collega’s eind november, gaven ze me o.a. briefpapier en echte Parker pennen. Ik mocht daarnaast ook nog op de kerstborrel komen, waar ze een kerstpakket voor me hadden achtergehouden. En toen ik gisteren van de Kerstgourmet vertrok, bleek ik van twee tantes ook nog een kerstpakket te hebben gekregen.
Horde 7.