Pizza bestellen. Een geliefd ritueel onder singles. Je komt ’s avonds rond half zeven thuis in een leeg en donker huis, trekt je schoenen uit en ploft op de bank. De weg naar een supermarkt wordt dan een soort lijdensweg. Voor een zakje Italiaanse groente, pastasaus en een grote zak gedroogde pasta moet je ineens weer naar buiten.
Dat doe je niet. Soms wel hoor. En elke keer sta ik voor het schap met Penne en Farfalle en denk ik: had ik nou nog pasta in huis? Ik heb twaalf zakken. Drie kwart gevuld.
Op je telefoon kies je voor thuisbezorgd en met een beetje geluk ligt er binnen een uur een pizza op je schoot. Een pizzeria uitkiezen die enkel goede pizza’s aflevert bestaat niet. Lees je voor aankoop van een televisie – of zoals ik zelfs voor de aanschaf een pollepel – eerst alle recensies op internet (over het product, de webwinkel, de ervaringen na een maand en de levertijd); bij bezorgpizza’s werkt dat niet.
Er is geen enkel restaurant dat gewoon altijd goed scoort. In ieder geval niet in Utrecht. Een bestelling die een maand geleden smaakte alsof de bezorger met een straaljager pizza’s heeft opgehaald bij een traditionala familia in Rome, kan op die donkere avond opeens op de rug van een slak worden gebonden met alle gevolgen van dien: te laat, te zout en koud. Grote kans dat de slak onderweg ook de kaas van de pizza heeft gelikt.
Pizza bestellen staat gelijk aan gokken: je weet nooit wat je krijgt, je gaat het steeds vaker doen, het kost teveel geld en het wordt steeds minder leuk. En je belandt in een verslavingskliniek. En daarna verlies je al je vrienden en word je ook nog gegijzeld door een groep extremisten. Oppassen dus.
Het geheim is dat je alleen een pizza mag bestellen bij hoge uitzondering. Een pizza bestel je als je na 44 jaar huwelijk op een stoffig kamertje beland, als je je rijbewijs haalt, als je je eerste salaris krijgt, als je ontslag neemt of als je een nieuwe baan hebt.
Je snapt dat ik de laatste tijd veel pizza’s eet.
Als je een pizza per brief bestelt, moet je goed nadenken over het moment dat je pizza gaat eten. Net zoals bij vakantie heb ik al sinds gisteren voorpret over de pizza die hier vrijdag (hopelijk) wordt bezorgd.
Als de pizza niet te nassen is, maakt het helemaal niets uit. Want net zoals voor vakantie geldt: de voorpret was eigenlijk leuker.
Update vrijdag 19.45 uur. Geen pizza. Ik bel. “Hoi, met David. Ik had een pizza besteld. Twee dagen geleden. Met een brief.” Het blijft even stil. “Een brief?” De jongen vindt de ongeopende envelop en leest de brief langzaam voor. “Staat er in gouden letters ‘Il Mondo’ op?” vraagt hij. “Ja, dat is hem.” Om half 9 is er pizza.