Eerder schreef ik over mijn idee om Coldplay te bereiken via flessenpost en een meet & greet proberen te regelen. Ik reisde afgelopen weekend naar Dover. De missie was simpel: flessenpost voor Coldplay in de Engelse zee gooien.
Dover bestaat vooral uit continue pelotons van vrachtwagens, ’s werelds vreemdste hostel (waar ik een paar uur de baas was), krijtrotsen en parkeerplaatsen met een tijdslimiet. Niemand staat stil in Dover. Niemand staat stil bij Dover. Ik wel. Een verslag van een weekend in de stad van de beroemde krijtrotsen.
Het kanaal oversteken
Ik vertrek van Duinkerken met DFDS Seaways naar Dover. Je merkt eigenlijk nauwelijks dat je op een schip zit. Ik verwachtte dat het zou schommelen op de golven, maar het is alsof de Ferry op een lopende band staat. Iemand met zeeziekte zou de boot nog missen. Restaurants, een winkeltje met horloges en flessen drank, een koffiecorner, Engels ontbijt. De golven ver weg. Achter grote ramen. In het restaurant scheppen mensen bonen op met spek. Het is 08.00 uur. Engeland nog lang niet in zicht. Op de banken slapen mensen. Opgerold. Uitgeput. Ik niet, ik verken het schip en verbaas me over de grootte ervan.
Ik kan het buitendek niet vinden en vraag aan een jongen waar ik naar buiten kan. Ik wil het water ruiken en de wind voelen. “You want to smoke a sigaret?”, vraagt hij. Nee, dat niet. Er staat een Tjechische voetbalsupporter, aan het shirt (en de buik) te zien. Op de golven ligt wit schuim als uitgestrekte toefjes slagroom, die snel worden weggelikt door een nieuwe slag. Ik ruik vooral de sigaret van de supporter.
Het waait hard. Ik sta op het buitendek en doe mijn oordopjes in. Iedereen gaat naar binnen. Ik ben alleen. Ik zet Adventure of a lifetime van Coldplay op.
Adventure of a lifetime
Adventure of a Lifetime is de themesong van mijn Bucketbriefproject. Van het album A head full of dreams van Coldplay. Mijn hoofd zit ook vol dromen. Mensen verrassen, alleen reizen, de wereld veranderen en de wereld verbeteren. En nu probeer ik iets te doen met deze dromen. Het concert van Coldplay komende vrijdag is daarom toch net iets specialer. Coldplay werd bekritiseerd om het album: dit is geen Coldplay, ze zoeken aansluiting bij moderne popmuziek en verloochenen zichzelf. The usual. De band heeft naar eigen zeggen het meeste plezier gehad met het maken van dit album. Het is kleurrijk. Vrolijk. Ik kijk naar een klein zeilbootje in de verte. Moedig deinend op de golven. De Franse kust verdwijnt langzaam. Er zit een glazen fles in mijn tas. En een brief aan Coldplay. Een avontuur.
Hoe ik in Dover binnen 5 minuten de eigenaar van een hostel word
Eenmaal van boord ben ik overgeleverd aan linksrijdende vrachtwagens. Op internet had ik al een horrorplaatjes van de Doverse haven gezien. Links rijden. Links rijden. Op de rotonde: links. Ik herhaal het zo vaak mogelijk. Rondjes op de rotonde herhaal ik ook vaak, als ik weer een afslag heb gemist. Maar het gaat goed.
Ik beklim de Cliffs of Dover en kijk uit over het kanaal. Hier kan ik de fles niet in het water gooien. Het is te hoog en een afdaling naar de strandjes onmogelijk.
Later die middag ga ik op zoek naar een hostel. Ik vind er een, die letterlijk vastgekleefd zit aan de krijtrotsen. Ik word ontvangen door een vriendelijke eigenaar: Anthony. Ik laad mijn telefoon en laptop op. Anthony gaat er vandoor. Hij slaat zijn armen om twee meisjes. “Come on, let’s go to Sandwich”, zegt hij. “Dave, you’re in charge now. Most of the people that will come by, they already paid, so you don’t have to do anything about that, okay?” Ik ben nog aan het morrelen met de stroomadapter. “Eh, okay”. Het zal wel. Maar hij maakt geen grapje. Ze vertrekken en ik ben binnen 5 minuten na aankomst verantwoordelijk voor het runnen van het hostel.
Een jongen komt binnen en vraagt of ik de eigenaar heb gezien. Ik vertel dat Anthony zojuist weg is gegaan. Het was niet duidelijk of hij daarna ook nog naar een feest zou gaan met de meisjes. De jongen baalt, en had wel een biertje gelust. “You can just take one, and leave money on the bar”, opper ik, als plaatsvervangende hosteleigenaar. Ik zet andere muziek op.
Voor 15 pond breng ik hier de nacht door. Als ik de kamer zie, snap ik waarom. Mijn stapelbed staat op luciferhoutjes. Toen ik vanmiddag op de rand van een klif stond, was ik minder bang, dan nu ik op het trappetje van dit bed sta. Ik deel de kamer met drie meisjes en drie stapelbedden. Bij elke beweging die ik maak, piept het bed alsof ik op de staart van een puppy sta. Het meisje onder me zucht. Ik probeer de rest van de nacht stil te liggen. We worden diep in de nacht wakker als er iemand in een onbevolkt bed springt. Anthony. Die slaapt kennelijk ook gewoon hier.
In de slaapkamer klinkt een kakafonie van een luid snurkende hosteleigenaar, drie zuchtende meisjes en luid piepende bedden.
Na een korte nacht vertrek ik vroeg in de ochtend en ga op zoek naar een plek om flessenpost in zee te gooien. De haven van Dover is nagenoeg afgesloten van de zee, dus ik stap weer in de auto en rijd langs de kust. Het is zondagochtend. Geen vrachtwagens. Via een pikdonkere tunnel kom ik uit bij Samphire Hoe. Een verborgen natuurgebied. Ik loop richting de kust.
Flessenpost
Onderweg kom ik Jon Weiner tegen die zijn camerastatief installeert. “Op mijn leeftijd buk je niet meer zo makkelijk”, zegt hij. We praten over fotograferen. “Verderop vind je een paar prachtige orchideeën”. Hij geeft zijn Instagramaccount zodat ik zijn andere foto’s kan bekijken. Mijn website schrijft hij op. Ik vertel dat ik in Dover ben om flessenpost te versturen. “Verderop heb je een prachtig strand, vanochtend was er niemand. Ik kon er wel de hele dag blijven, gewoon dit pad blijven volgen.” We schudden elkaar de hand. “Je moet een foto van je flessenpost op de Facebook van Samphire Hoe zetten. Dat waarderen ze!”, zegt hij nog.
Flessenpost op zee
Het is er inderdaad prachtig. Aan de zeekant de grote betonnen muur en aan de andere kant een enorme natuurlijke muur. Het strandje is nagenoeg verlaten. Ik loop tot ik niet verder kan, omdat een huis de verdere toegang blokkeert. ‘Private property’, en er wordt gedreigd met een hond. Ik loop terug. Er is niemand meer. Dit is dé perfecte plek voor flessenpost. Eindelijk. Onder het aangezicht van de Cliffs of Samphire Hoe gooi ik hem zo ver mogelijk het water in.
Terug in de Doverse haven pak ik een verkeerde afslag. Ik sta nu tussen vrachtwagens. Ik zet de auto in z’n achteruit en probeer weg te komen, maar een veiligheidsbeambte sommeert me te blijven staan. “Do you want to bump into that truck?” Liever niet. Ik krijg een speciaal bonnetje om mijn binnenspiegel en een collega van haar leidt me naar de juiste oprit. Ik zit weer op de boot. Terug naar huis.
Als ik van de Ferry rijd, zet ik de ramen open, de muziek op hoog volume. Tot vrijdag, Coldplay!