Mijn brieven zijn (een beetje) kapot, dus ik ga ze door kinderen laten schrijven

Willen jullie eerst het goede nieuws of het slechte nieuws?

Oké. Het slechte nieuws.

Ik schreef in de afgelopen maand dus best een aantal brieven, maar het blijft akelig leeg op de deurmat. Een brief aan de politie, waarin ik mijzelf aangaf. Geen reactie. Een brief aan de post. Geen reactie. Een brief aan thee over koffie. Geen reactie. En zo zijn er nog wel een paar. (Update 27-10: er komen reacties).

Die aan thee vind ik echt jammer, want ik heb zelfs zitten knutselen met lijm.

Op een gegeven moment wil je ook wel laten zien, dat de brieven werken. Dat je de wereld inderdaad verandert.  Ik ben best ongeduldig en wat dat betreft was de keuze voor brieven misschien niet de beste. De wereld veranderen met een straaljager, was dan misschien een betere geweest. Of een snorfiets. Brieven zijn echt langzaam.

Maar dat heb je altijd achteraf.

Het goede nieuws.

Ik ben uitgenodigd door een juf van een basisschool in Amsterdam. Hier ga ik volgende week een workshop geven over brieven schrijven. Het mooie is dat dingen die door kinderen gemaakt zijn, vaak erg goed werken. Kijk maar naar China.

Maar een workshop ‘de Wereld veranderen met brieven‘ dus. Met kinderen.

Het idee: de kinderen kiezen iets dat ze graag willen veranderen en schrijven dat op. Heel simpel. Maar een offensief van handgeschreven kinderbrieven is niet te negeren: en dus kunnen ze daadwerkelijk iets veranderen. En het is weer een keer wat anders dan Whatsapp.

Chocomel in de trein

Ik zat gisteren op de heen- en terugweg vanuit Den Haag naar iedereen te kijken in de trein. Iedereen keek omlaag, naar de telefoon in de hand. Goed, dat weten we. Maar het blijft toch gewoon een rechthoekig apparaatje met een scherm.

Ik dacht als iedereen in plaats daarvan nu een beker chocomel vasthield en dan 40 x 2 minuten er naar blijft staren, dan zou het wel vreemder zijn. Ik bedoel: niemand houdt het vol om chocomel meer dan een uur aan te kijken, zonder het op te drinken. Als het nu chocomel was geweest, had iedereen die beker leeggedronken en dan hadden ogen elkaar kunnen ontmoeten.

Eigenlijk zou er chocomel in de trein moeten zijn in plaats van telefoons. Dat ga ik morgen doen.

Koffie met de burgemeester

Ik werd vorige week gebeld door de Gemeente Utrecht over mijn brief aan de burgemeester. Daar zit een vervolg aan te komen en dat is hopelijk deze week. Maar op de schaal van brief, kan dat ook pas volgend jaar zijn. Geduld.

Kyrgyzstan en naalden

Ik wil ook nog erg graag naar Kyrgyzstan, en ben dus op zoek naar enigszins betaalbare tickets. Tot mijn grote schrik kom ik er vorige week achter dat je vaccinaties nodig hebt. Nooit aan gedacht. Ik reis meestal niet verder dan de supermarkt bij de molen. 500 veilige meters, waar je Hepatitis A t/m Z niet tegenkomt, als je pech hebt alleen de dorpsgek in zijn scootmobiel (terwijl hij gewoon kan lopen).

Ik keek dus angstig bij de vaccinatie reisadviezen en daaruit blijkt dat je in Kyrgyzstan ongeveer alle mogelijke ziektes op kunt lopen.

Ik moet weer een keer mijn grootste angst in de ogen kijken. Bij een naald val ik namelijk flauw. En nu kom ik niet voor een naaldje, maar ik moet voor Kyrgyzstan dus naakt in een bad met egels springen. Dit hoort dus ook bij het slechte nieuws.

De laatste keer dat ik werd geprikt, mocht ik op een bank liggen met mijn handen voor mijn ogen. “Zo, dat zijn klamme handen”, had de mevrouw gezegd bij de kennismaking, en toen ze zag dat het bloed uit mijn gezicht al was verdwenen, had ze naar het bankje gewezen. “Ga daar maar liggen, en blijf ademen”, zei ze.

Had ik toen maar Chocomel gehad.