Eindelijk. Ik zat pagina na pagina te plampetoeren over de saaiheid van het verhaal en bepekte me erop dat ik een beetje chagrijnig werd.
Hoe ging ik deze bladzijdes samenvatten tot iets leesbaars? En toen was het opeens daar: het citaat van Voskuil. Als een eerste vakantiedag op een dakterras met belvédere1. Het citaat van Voskuil verscheen zomaar. Uit het niets. Bij het woord bereiken. In de Dikke Van Dale.
‘Om iets te bereiken, moet je jezelf constant overschatten’
Als ik ergens niet goed in ben, is het mijzelf overschatten. Daar valt dus wel wat terrein te winnen. Ik ben wel een ster in onderschatten. Dat gaan we anders doen. Ik ga dingen bereiken.
Aankomende vrijdag zou ik naar een voetbalwedstrijd gaan en we hebben natuurlijk kaartjes voor goedkope kuipstoeltjes, en het leek me wel leuk om mijn vrienden in plaats daarvan te verrassen met een uitzicht vanuit een skybox. Dus ik heb de voetbalclub gemaild en dat gevraagd. Redelijk overschat.
Het leek me ook een goed idee om eens te kijken naar een nieuwe baan en dan een waarvoor ik niet echt geschikt ben. Directeur ofzo.
Ik word de laatste tijd een keer per week in de sportschool geconfronteerd met allemaal van die leuzen over hoe goed het is om te sporten. Ze hangen op een tussenwandje. Tegenover de shoulderpress, waar ik met grote moeite een paar kilo’s boven het hoofd probeer te houden. Het zijn van die uitgeprinte A4’tjes en dat is eigenlijk nogal aandoenlijk, maar ik heb daardoor nu wel Pippi Langkous in mijn hoofd die bij alles wat ik doe repetitief scandeert: ‘ik heb het nog nooit geprobeerd, dus ik denk dat ik het wel kan.’
Ik heb gemerkt dat de Langkouswaarheid zelden klopt, het is meer korte-sokken-filosofie. De combinatie van Pippi en Voskuil werd me bijna fataal in een restaurantje waar ze Vietnamees streetfood verkochten.
Creative Entrepreneur
Ik heb in het kader van overschatting ook meteen mijn titulatuur aangepast, want ik weet echt nooit hoe ik mijzelf kan noemen en wat ik ben. Zo werd ik eens omschreven als barman en positieveling, maar dat dekt geenszins de lading meer. En dus heb ik daar even goed over nagedacht en prijkt er nu onder mijn e-mails het volgende:
Mijzelf Creative entrepreneur noemen, is nu precies wat bepleisteren is: iets lelijks met iets moois bedekken. Een entrepreneur is een ondernemer die kansen ziet en als je daar ‘creative’ voorplakt, klinkt het ineens heel erg interessant. Ik zag op zondagochtend kans om twee kartonnen robots in elkaar te zetten, dus wat dat betreft ben ik creative entrepreneur pur sang. Klinkt lekker he? Creative entrepreneur. David. Creative Entrepreneur.
Dertigersdilemma
Het is wel iets waar ik sinds een jaar veel over nadenk: wat ben ik? Wanneer ben je iets? Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik tegen een dertigersdilemma aanleun, maar dat vind ik ook weer zo makkelijk gezegd. Het wordt wel tijd dat ik een keuze ga maken en de vraag kan beter zijn: wat wil ik zijn? In je jaren twintig kun je het nog hebben over wat je wil worden, maar als dertiger moet je volgens mij iets zijn. Ik balanceer nog een paar maanden tussen die twee werelden.
Oja, toegang tot de luxe skyboxen in een voetbalstadion was een beetje overschat, want dat was kennelijk alleen voor betekenisvolle zakenmensen, maar ik ben nog niet klaar. Constante overschatting is de oplossing. Doorzetten. Ik ben nu een creative entrepreneur. Dus: een boek uitbrengen over het lezen van het hele woordenboek, nee, een bestseller uitbrengen. Jullie gaan nog extreem veel overschatting horen de komende tijd.
Een collega ziet er wel wat in: “Je moet het eigenlijk categoriseren: overschatten op fysiek en uiterlijk gebied, werkervaring, social skills, humor en financiën. Een huis kopen waarvoor je geen hypotheek kan krijgen, meedoen aan de Iron Man…”
“Wat is Iron Man?” vraag ik. “De zwaarste wedstrijd die er is. En dan ongetraind. En doe mee aan een Comedynight, maak een schilderij en probeer het op een veiling voor een belachelijke prijs te verkopen.”
Een Triathlon, model worden en het duurste huis in Amsterdam kopen. De sky is geen limit, maar de eerste krakende traptrede van mijn ambities. “Ja, en jezelf uitnodigen op het boekenbal. En er spreken!”