Om alle borsten uit het zicht te weren, wordt vrouwen vriendelijk verzocht gebruik te maken van de babyverschoningsruimte. Het is de toegewezen locatie voor het voeden van baby’s. Borstvoeding geven in het openbaar is (nog steeds) niet de normaalste zaak van de wereld, maar zou dat wel moeten zijn.
De babyverschoningsruimte is een treurige plek. Het lijkt op een toilet, maar dan zonder een toilet. Er zijn twee wastafels, een hoge en een lage, en ik weet niet waarom.
In de hoek staat een nepplant, en daarnaast, een bijna-comfortabele fauteuil. Speciaal voor borstvoeding. Verder zitgemak ontbreekt. Laat de vader maar naast de plant staan.
Fel licht. Tandartslampen. Geen ramen. Aan de muur hangen een paar foto’s van verre oorden, een mislukte poging van iemand om er nog iets van te maken. Maar de Cimmeriae tenebrae1 wordt geen knusse bedoening als je er een waxinelichtje neerzet.
Op de flap-aan-de-wand2 kan de baby verschoond worden. De luieremmer ernaast – het is meer een container – onthult onder de klep een racecircuit aan remsporen.
Maar het is in ieder geval beter dan de afkeurende blikken van het preutse ploertendom daarbuiten, dat zich een hoedje schrikt als er in het openbaar een borst ten tonele verschijnt.
Borstvoeding in het openbaar confronterend?
Borstvoeding en plein public is een statement tegen de filisterij3. Men zit niet te wachten op voedende vrouwen in het straatbeeld. Is het te confronterend? Lustopwekkend? Ongepast? Die halve seconde dat een tepel zichtbaar is, voordat hij in de mond van een baby wordt opgeslokt, straalt minder seks uit dan een platgereden bunzing op de vluchtstrook van de A2.
We kunnen de multidisciplinaire voorgevel niet aan, omdat we gewend zijn deze enkel aan de lusten te koppelen. Zodra ze transformeert in melkzakken, ontstaat er kortsluiting. Dat is belachelijk. Mamabloggers of Vivavrouwen schrijven over ‘hoe je discreet kan voeden in het openbaar’. Waarom discreet?
?? Floep de tieten er maar gewoon uit
Eigenlijk zou je die tieten er middenin een Grand Café flegmatisch moeten uitfloepen, zonder gêne, en de baby aan de melktap laten fleppen4, terwijl je een high tea voor twee personen bestelt. Tot enige ontsteltenis van de omringende gasten, die van pure walging de tomatensoep niet meer door de keel krijgen. Waarom mogen de melkmemmen niet grandioos aanwezig zijn? Het zijn dragers van het levenselixer!
Bij openbare borstvoeding ligt een akelig probleem op de loer: aanstoot. En het is overal. Moeders moeten zich terugtrekken in toiletruimtes of zich verstoppen.
En dus verschuilen ze zich in de uithoeken van cafeetjes of koffietentjes, verhullen ze de borst met een comfortabele trui, meterslange doeken en een handige voedingsbh. Die heeft een vernuftig tepelluik en minimaliseert de zichtbare blote huid. Menig baby wordt gevoed onder een soort voortent.
BOVO? NO PROBLEMO!
Borsten verdienen een standbeeld. Twee. Op elke hoek van de straat. En fonteinen van spuitende bollen in de stadscentra. In restaurants moet standaard een tafeltje gereserveerd zijn, pontificaal in het midden. Baby’s zuigen er uitgebreid aan warme tepels. Bij het raam hangt een bordje: ‘BOVO? NO PROBLEMO!’
Ze horen niet in akelige ruimtes, maar dienen tentoon gespreid te worden als bronnen van het leven, want ook het falderappes dankt zijn bestaan aan de kwarktassen.
Ik stel voor dat er ergens een hippe ondernemende moeder een bovocafé begint. (Ik kan dat zelf niet, want ik ben een ramp met administratie.) Borstvoeding is hier de norm, vaders krijgen ook een stoel. (En bier.) De weeïge melkdampen zijn buiten te ruiken.
Tot die tijd verschuilt de moeder zich in de verdomhoekjes van onze moderne maatschappij.
