Frisse chocoladetoffee met hart voor het klimaat zoekt een baan

Vanochtend stond ik onder de douche en toen besefte ik tot mijn grote schrik dat ik werkloos ben, en me moest wassen met chocoladezeep.

Omdat we proberen minder plastic verpakkingen in huis te halen, ben ik genoodzaakt de halve liter chocolatepassion douchegel op te maken. In een opwelling gekocht. Een jaar geleden. De fles was allang in de vergetelheid geraakt, maar verscheen weer nadat alle douchegels opraakten. Stond ‘ie daar weer. De laatste der Mohicanen. Hij maakte zijn chocolade-passie-belofte iets te goed waar. Zeep hoort te desodoriseren in plaats van je te veranderen in een lavacakeje.

“Ik heb gewoon besloten geen douchegels meer te kopen, dan raken ze vanzelf op,” zegt mijn vriendin, terwijl ik als een dwalmende¹ chocoladereep de douchecabine uitstap, “want,” vervolgt ze, “jij koopt ze toch nooit.” Kijk, dit vind ik knap. Ik ben hier de good environment guy, gebruik slechts wat voorhanden is, zij is in beginsel schuldig aan ons exorbitante verzameling plastic in de badkamer, en toch deelt ze een speldenprik uit. We gaan binnenkort over op ouderwetse zeepjes en ik zal er maar een paar kopen om voortaan tussen de eilanden door te varen.²

De fles opbruiken, is mijn geste aan het milieu. Ik loop volgende week trouwens mee, met de klimaatmars, als een klimaatmars.

Met een gechocolateerd gemoed, vervolg ik mijn zoektocht naar een nieuwe baan. Zoals ik al een paar weken doe. Aan ieder die vrijwillig overweegt de arbeidsmarkt op te gaan: dulce bellum inexpertis!³

Nu mijn laatste vakantiedagen verlopen zijn, ben ik officieel werkloos. Dat is het logische resultaat van mijn opzegging, en toch voel ik me ontheemd. Aangezien ik het woordenboek gebruik als leidraad voor het leven, hoopte ik in de afgelopen week inspiratie op te doen voor doorgroeimogelijkheden. In de bruine Taalbijbel heb ik nog geen aanknopingspunt gevonden en dus zal ik moeten bouwen op eerdere vondsten.

Mijn sollicitaties zijn desultorisch⁴, van de brandweer (ik woonde drie kilometer te ver van de kazerne) tot marketingmedewerker (en alles daartussen), want men moet niet al z’n eieren in één mand stoppen.⁵

Solliciteren is confronterend. Niet omdat je werkloos bent en stinkend in een pyjamabroek tot diep in de nacht door eindeloze reeksen van vacatures scrollt, nee, vacatureteksten wrijven in je gezicht wat je allemaal niet bent. Totdat je zelfvertrouwen vervaagt tot een transparant gelaat dat je met een kaarsje kunt doorlichten. Waar is mijn identiteit?

Vorige week vroeg iemand ‘wat ik in het dagelijks leven doe’ en toen antwoordde ik: “ik ben Solution Architect of Srum Master, expert op het gebied van SSAS, modelleer graag met data, heb uitstekende consultancyvaardigheden, en ondernemen zit in mijn bloed!” Geen feest der herkenning op basis van de functie-eisen, eerder een vermissing op een masquerade. Door het lezen van tientallen vacatureteksten ben ik – weer eens – in een existentiële crisis beland.

Hoe schrijf je een sollicitatiebrief?

Oké, ik chargeer. Wat ik wil zeggen, is dat ik niet weet hoe ik een sollicitatiebrief schrijf, die aansluit op dit soort teksten. Ik verval snel in extreme clichés, maar als ik mijn brieven daarentegen pittiger maak, dan schiet de deksel van het peperpotje los en schrijf ik als een geparfumeerde (chocolade) drol die ontzettend veel aan het woord is en niets zegt. Deze passage, bijvoorbeeld, uit een brief gericht aan het Luxor Theater (niet verstuurd).

‘Het is vrijdag 8 februari, tien over twaalf, en ik hoor opeens geknal. In mijn rechteroog flitsen kleuren. Iemand heeft de moeite genomen vannacht siervuurwerk af te steken en was tien minuten te laat. Of eigenlijk tien minuten en een ruime maand. Recalcitrante versieringen in het donkere raam. Slierten groen en rood, als kinderlijke streken op een schoolbord.  

Mooie uitdrukkingen en spreuken zijn, voor mij, stukjes vuurwerk binnen de lichtflits van het leven. Pulserende lichtpuntjes. Ze onthullen een fractie hoop in de naderende duisternis. Deze metaforische omwentelingen met licht, komen natuurlijk niet uit de lucht vallen. Luxor betekent ‘brengt licht’, en deze verbinding zal in een sollicitatiebrief vast al eens gelegd zijn. Toch lijkt het me gepast die thematiek te gebruiken als fundering van mijn sollicitatie.’ 

Deze brief is zo doorkruid, dat je hem niet meer proeft. Dus ben ik mijn heil gaan zoeken in het maken van een sollicitatievideo.

Een sollicitatievideo maken

Een paar tips. Vertel iets over je kwaliteiten, waarom je deze baan graag wil. Houd het kort en bondig, denk aan je articulatie en wees eerlijk. Je wilt tenslotte een verpletterende indruk maken op je toekomstige collega’s! Die kijken namelijk altijd mee bij de sollicitatierondes. Zet je filmpje op verborgen of privé. Zorg voor een rustige, opgeruimde omgeving, want je maakt maar 1 keer een eerste indruk.

Hoe word je zzp’er?

Als helemaal niets lukt, kun je altijd nog zzp’er worden en daarvoor heb ik me laten inspireren door ‘het economisch beginsel’ uit het woordenboek. Het economisch beginsel is een logisch startpunt. Ten eerste omdat het een beginsel is. (Lijkt wel een scheppingsverhaal. Alles begint.) Daarnaast past het prima binnen de overtuigingen van de eclecticus. Van alle economische stelsels, lijkt ‘het persoonlijk streven naar een maximale bevrediging met de beschikbare middelen naar een zo groot mogelijk resultaat, met zo min mogelijk inspanning’ op dit moment de beste. Het economisch beginsel wordt een zegen voor mijn banksaldo en dan houd ik misschien ook nog tijd over om te werken. Omgekeerd rentenieren.

Écriture automatique, een soort Yoga maar dan zonder inspanning

Dus ik heb een beetje research gedaan (ongeveer vijf minuten nagedacht) en ben tot de volgende invulling van het economisch beginsel gekomen: ik ga mensen helpen met hun gedachten (en vooral, ervanaf te komen). Mindfulness prediken is de harp bespelen als marketingsinstrument. Iedereen wil namelijk van zijn gepieker af en wringt zich daarvoor in de vreemdste bochten, letterlijk. Daarvoor heb ik een simpele, doeltreffende manier gevonden: de methode écriture automatique, waarover ik in januari in het woordenboek las. De website is opgetuigd, nu is het enkel wachten op kostbare gedachten van anderen. Laat de gebraden duiven me maar in de mond vliegen. Kan ik verder solliciteren.

En mijn curriculum vitae.